စိတ္ထားတတ္ရင္ ပါရမီဆယ္ပါး ျဖည့္ၿပီးသား (စိတ်ထားတတ်ရင် ပါရမီဆယ်ပါး ဖြည့်ပြီးသား)

[Zawgyi]
စိတ္ထားတတ္ရင္ ပါရမီဆယ္ပါး ျဖည့္ၿပီးသား

တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ ကာသိရြာမွာ လယ္သမားပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ ႏြား
ေပ်ာက္တာကို လိုက္ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႔ ေတာထဲမွာ မ်က္စိလည္သြားပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ေမာ
လာပါတယ္။ တည္ပင္ တစ္ပင္ေတြ႕ေတာ့ တည္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ဆာလည္းဆာေနတာနဲ႔ တည္

ပင္ေပၚမွာပဲ တည္သီးကို စားပါတယ္။ စားေနရင္းပဲ ေအာက္ ေခ်ာက္တြင္းထဲကို ျပဳတ္က်သြား
ပါတယ္။ ေခ်ာက္တြင္းထဲ က်သြားေတာ့ အစာကပိုငတ္သြားပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ေမ်ာက္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အစာရွာထြက္
ရင္း ေခ်ာက္တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ပုဏၰားကို ေတြ႕သြားပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္အေနနဲ႔
ေခ်ာက္တြင္းထဲဆင္းၿပီး ကယ္ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆင္းကယ္ရင္ ကိုယ္ပါျပန္တက္
လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းက ဉာဏ္သံုးၿပီး ကယ္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာရွိတဲ့
ေက်ာက္ခဲေတြကို ေခ်ာက္တြင္းထဲ ပစ္ပစ္ခ်ေပးပါတယ္။ ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်လိုက္ ပုဏၰားက ေျခ
ေထာက္ကိုမၿပီး ခဲလံုးေလးကို ေျခေထာက္ေအာက္ သြင္းထားလိုက္နဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ခဲေတြျပည့္
လာၿပီး ပုဏၰားလည္း အေပၚတက္လို႔ ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းခမ်ာ တြင္းတစ္တြင္းစာ ခဲေတြပစ္ခ် ေပးလိုက္
ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာပန္းသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဏၰားကို ခဏလွဲပါရေစဆိုၿပီး အိပ္
ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

ထိုအခါ ပုဏၰားက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး “ ဒီေမ်ာက္ကိုသတ္ၿပီး အိမ္
ကိုသယ္သြားရင္ မိသားစု စားလို႔ရမွာပဲ ” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနီးမွာရွိတဲ့ ေက်က္ခဲ
နဲ႔ ေမ်ာက္မင္းရဲ႕ေခါင္းကို ထုခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာက္ထဲက်ၿပီး အစာငတ္ ေရငတ္နဲ႔
အားေပ်ာ့ေနတာဆိုေတာ့ ေသေလာက္ေအာင္ အင္နဲ႔အားနဲ႔ မထုလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ေမ်ာက္မင္း
လည္း အထုခံလိုက္ရတာနဲ႔ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ရပါတယ္။ ပုဏၰားရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္
ပဲ ေခါင္းမွာေသြးေတြ တစ္စက္စက္ က်လာပါတယ္။

ပုဏၰားဟာ သူ႕အစြမ္းအစနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေတာထဲကထြက္ၿပီး ရြာကိုေရာက္ေအာင္ မျပန္
ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုသိတဲ့ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းက “ ပုဏၰား.. ဒီေတာဟာ သိပ္ထူထပ္တယ္၊
ငါက သစ္ပင္ေပၚက လမ္းျပမယ္၊ သင္က ေအာက္က လိုက္ခဲ့ပါ ” လို႔ ေျပာၿပီး ေတာအုပ္ အျပင္
ဘက္ ရြာအနီးအထိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒီ၀တၳဳေလးကို ထုတ္ျပၿပီး ပါရမီဆယ္ပါး ပါပံုကို
ဖြင့္ျပပါတယ္။
၁။ ပုဏၰားရဲ႕ အသက္ကို ကယ္လိုက္တာက ဒါနပါရမီပါ။
၂။ ပုဏၰားက ေခါင္းကို ေက်ာက္ခဲနဲ႔ထုေပမယ့္ ျပန္ၿပီး လက္တံု႔မျပန္တာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စကား
ေတြကို မေျပာမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းတာက သီလပါရမီပါ။
၃။ တစ္စံုတစ္ရာ ေလာကီအက်ိဳးကို မေတာင့္တဘဲ ပုဏၰားကို ကယ္တင္လိုက္တာက ေနကၡမၼ
ပါရမီပါ။
၄။ ပုဏၰားကို ေခ်ာက္တြင္းထဲကေန အေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုကယ္ရမလဲလို႔ သိတာက
ပညာပါရမီပါ။
၅။ သိတဲ့အတိုင္း ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္တာက ၀ီရိယပါရမီပါ။
၆။ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေခါင္းထုတာကို သည္းခံတာ၊ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို သည္းခံႏိုင္တာေတြက
ခႏၱီပါရမီပါ။
၇။ သင့္ကို ငါကယ္မယ္လို႔ ပုဏၰားကို ေျပာၾကားထားတဲ့ “ ႏွဳတ္ပဋိညာဥ္ ”ကို မဖ်က္တာက
သစၥာပါရမီပါ။
၈။ ပုဏၰားရဲ႕ အက်ိဳးကို အဆံုးတိုင္ေအာင္ ငါ ေဆာင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ “ စိတ္ပဋိညာဥ္ ”
ကို မေရႊ႕မေျပာင္းတာက အဓိဌာန္ပါရမီပါ။
( ႏွဳတ္နဲ႔ စိတ္ ကြာပါတယ္)
၉။ ေခ်ာက္တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ပုဏၰားကိုၾကည့္ၿပီး ငါ မကယ္ရင္ေတာ့ ေသေတာ့မွာပဲလို႔ ပုဏၰား
ရဲ႕အက်ိဳးကို လိုလားေတာင့္တစိတ္၊ ပုဏၰားအေပၚ သနားၾကင္နာစိတ္ ၀င္လာတာက ေမတၱာ
ပါရမီပါ။
၁၀။ သူ႕အက်ိဳးကို ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး ျပဳေပမယ့္ ငါ့ကို ဒီလိုေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေခါင္းကို ထုရက္
ေလျခင္းလို႔ ပုဏၰားရဲ႕အေပၚမွာ စိတ္မကြက္တာက ဥေပကၡာပါရမီပါ။

ဒီသာဓက ျဖစ္စဥ္၀တၳဳေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကေလးေတြ ထားတတ္ရင္ ထား
တတ္သလို ပါရမီဆယ္ပါးလံုး ျဖစ္သြားပါတယ္ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး ဘ၀ျမင့္
ျမတ္သထက္ ျမင့္ျမတ္ကာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕အလုပ္

Credit to: ဓမၼစာေပမ်ား

[Unicode]
စိတ်ထားတတ်ရင် ပါရမီဆယ်ပါး ဖြည့်ပြီးသား

တစ်ခါတုန်းက ဗာရာဏသီပြည် ကာသိရွာမှာ လယ်သမားပုဏ္ဏားတစ်ယောက်ဟာ နွား
ပျောက်တာကို လိုက်ရှာရင်း ရှာရင်းနဲ့ တောထဲမှာ မျက်စိလည်သွားပါတယ်။ ကြာလာတော့ မော
လာပါတယ်။ တည်ပင် တစ်ပင်တွေ့တော့ တည်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ဆာလည်းဆာနေတာနဲ့ တည်

ပင်ပေါ်မှာပဲ တည်သီးကို စားပါတယ်။ စားနေရင်းပဲ အောက် ချောက်တွင်းထဲကို ပြုတ်ကျသွား
ပါတယ်။ ချောက်တွင်းထဲ ကျသွားတော့ အစာကပိုငတ်သွားပါတယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ဘုရားအလောင်းတော်က မျောက်မျိုးမှာ ဖြစ်နေပါတယ်။ အစာရှာထွက်
ရင်း ချောက်တွင်းထဲကျနေတဲ့ ပုဏ္ဏားကို တွေ့သွားပါတယ်။ ဘုရားအလောင်း မျောက်အနေနဲ့
ချောက်တွင်းထဲဆင်းပြီး ကယ်ဖို့ဆိုတာလည်း မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ဆင်းကယ်ရင် ကိုယ်ပါပြန်တက်
လို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ဘုရားအလောင်း မျောက်မင်းက ဉာဏ်သုံးပြီး ကယ်ပါတယ်။ အနီးအနားမှာရှိတဲ့
ကျောက်ခဲတွေကို ချောက်တွင်းထဲ ပစ်ပစ်ချပေးပါတယ်။ ခဲတစ်လုံးပစ်ချလိုက် ပုဏ္ဏားက ခြေ
ထောက်ကိုမပြီး ခဲလုံးလေးကို ခြေထောက်အောက် သွင်းထားလိုက်နဲ့ ကြာလာတော့ ခဲတွေပြည့်
လာပြီး ပုဏ္ဏားလည်း အပေါ်တက်လို့ ရသွားပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် ဘုရားအလောင်း မျောက်မင်းခမျာ တွင်းတစ်တွင်းစာ ခဲတွေပစ်ချ ပေးလိုက်
ရတော့ တော်တော်လေး မောပန်းသွားပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပုဏ္ဏားကို ခဏလှဲပါရစေဆိုပြီး အိပ်
ပျော်သွားပါတယ်။

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားက အိပ်ပျော်နေတဲ့ မျောက်မင်းကိုကြည့်ပြီး “ ဒီမျောက်ကိုသတ်ပြီး အိမ်
ကိုသယ်သွားရင် မိသားစု စားလို့ရမှာပဲ ” လို့ တွေးမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် အနီးမှာရှိတဲ့ ကျေက်ခဲ
နဲ့ မျောက်မင်းရဲ့ခေါင်းကို ထုချလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ချောက်ထဲကျပြီး အစာငတ် ရေငတ်နဲ့
အားပျော့နေတာဆိုတော့ သေလောက်အောင် အင်နဲ့အားနဲ့ မထုလိုက်နိုင်ပါဘူး။ မျောက်မင်း
လည်း အထုခံလိုက်ရတာနဲ့ သစ်ပင်ပေါ် ပြေးတက်လိုက်ရပါတယ်။ ပုဏ္ဏားရဲ့ လက်ချက်ကြောင့်
ပဲ ခေါင်းမှာသွေးတွေ တစ်စက်စက် ကျလာပါတယ်။

ပုဏ္ဏားဟာ သူ့အစွမ်းအစနဲ့ ဘယ်လိုမှ တောထဲကထွက်ပြီး ရွာကိုရောက်အောင် မပြန်
နိုင်ပါဘူး။ ဒါကိုသိတဲ့ ဘုရားအလောင်း မျောက်မင်းက “ ပုဏ္ဏား.. ဒီတောဟာ သိပ်ထူထပ်တယ်၊
ငါက သစ်ပင်ပေါ်က လမ်းပြမယ်၊ သင်က အောက်က လိုက်ခဲ့ပါ ” လို့ ပြောပြီး တောအုပ် အပြင်
ဘက် ရွာအနီးအထိ လိုက်ပို့ပေးပါတယ်။

လယ်တီဆရာတော်ဘုရားကြီးက ဒီဝတ္ထုလေးကို ထုတ်ပြပြီး ပါရမီဆယ်ပါး ပါပုံကို
ဖွင့်ပြပါတယ်။
၁။ ပုဏ္ဏားရဲ့ အသက်ကို ကယ်လိုက်တာက ဒါနပါရမီပါ။
၂။ ပုဏ္ဏားက ခေါင်းကို ကျောက်ခဲနဲ့ထုပေမယ့် ပြန်ပြီး လက်တုံ့မပြန်တာ၊ ကြမ်းကြုတ်တဲ့စကား
တွေကို မပြောမိအောင် ထိန်းသိမ်းတာက သီလပါရမီပါ။
၃။ တစ်စုံတစ်ရာ လောကီအကျိုးကို မတောင့်တဘဲ ပုဏ္ဏားကို ကယ်တင်လိုက်တာက နေက္ခမ္မ
ပါရမီပါ။
၄။ ပုဏ္ဏားကို ချောက်တွင်းထဲကနေ အပေါ်ရောက်အောင် ဘယ်လိုကယ်ရမလဲလို့ သိတာက
ပညာပါရမီပါ။
၅။ သိတဲ့အတိုင်း နောက်မဆုတ်ဘဲ ကြိုးပမ်းအားထုတ်တာက ဝီရိယပါရမီပါ။
၆။ ကျောက်ခဲနဲ့ ခေါင်းထုတာကို သည်းခံတာ၊ နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်တာတွေက
ခန္တီပါရမီပါ။
၇။ သင့်ကို ငါကယ်မယ်လို့ ပုဏ္ဏားကို ပြောကြားထားတဲ့ “ နှုတ်ပဋိညာဉ် ”ကို မဖျက်တာက
သစ္စာပါရမီပါ။
၈။ ပုဏ္ဏားရဲ့ အကျိုးကို အဆုံးတိုင်အောင် ငါ ဆောင်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ “ စိတ်ပဋိညာဉ် ”
ကို မရွှေ့မပြောင်းတာက အဓိဌာန်ပါရမီပါ။
( နှုတ်နဲ့ စိတ် ကွာပါတယ်)
၉။ ချောက်တွင်းထဲကျနေတဲ့ ပုဏ္ဏားကိုကြည့်ပြီး ငါ မကယ်ရင်တော့ သေတော့မှာပဲလို့ ပုဏ္ဏား
ရဲ့အကျိုးကို လိုလားတောင့်တစိတ်၊ ပုဏ္ဏားအပေါ် သနားကြင်နာစိတ် ဝင်လာတာက မေတ္တာ
ပါရမီပါ။
၁၀။ သူ့အကျိုးကို ဒီလောက် အပင်ပန်းခံပြီး ပြုပေမယ့် ငါ့ကို ဒီလိုကျောက်ခဲနဲ့ ခေါင်းကို ထုရက်
လေခြင်းလို့ ပုဏ္ဏားရဲ့အပေါ်မှာ စိတ်မကွက်တာက ဥပေက္ခာပါရမီပါ။

ဒီသာဓက ဖြစ်စဉ်ဝတ္ထုလေးကို အာရုံပြုပြီး ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ကလေးတွေ ထားတတ်ရင် ထား
တတ်သလို ပါရမီဆယ်ပါးလုံး ဖြစ်သွားပါတယ်ဆိုတာ နားလည်သဘောပေါက်ကြပြီး ဘဝမြင့်
မြတ်သထက် မြင့်မြတ်ကာ နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာကို ရရောက်နိုင်ကြပါစေ ကုန်သတည်း။

ရဝေနွယ်(အင်းမ)၏ မြင့်မြတ်သူတို့ရဲ့အလုပ်

Credit to: ဓမ္မစာပေများ