ဣသာ မစၦရိယ ဟူသည္ (ဣဿာ မစ္ဆရိယ ဟူသည်)

[Zawgyi]
ဣသာ မစၦရိယ ဟူသည္ by ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ

တခါက အႏုရုဒၶါမေထရ္ၾကီး ဘုရားထံေရာက္လာျပီး ‘‘အရွင္ဘုရား-တပည့္ေတာ္ နတ္မ်က္စိႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ငရဲက်ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္ဘုရား၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရပါသလဲဘုရား’’ ေမးေလွ်ာက္ေသာ အခါ

ဘုရားရွင္က ‘‘အႏုရုဒၶါ အမ်ိဳးသမီးေတြ ငရဲေရာက္ေနၾကတယ္ဆုိတာ အခ်က္သုံးခ်က္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ ေနေနၾကလုိ႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၃ ခ်က္က---
၁။ နံက္ပုိင္းမွာ- အမ်ိဳးသမီးေတြက မစၦရိယစိတ္ေတြနဲ႔ ေနၾကတယ္။
၂။ ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့- ဣသာ စိတ္နဲ႕ ေနၾကတယ္။
၃။ ညေနပုိင္းမွာေတာ့- ရာဂစိတ္နဲ႕ ေနၾကတယ္။
(အဂၤုတၱိဳရနိကာယ္၊ ပထမအႏုရုဒၶါသုတ္၊ ႏွာ ၂၈၅)။

ဣသာ မစၦရိယ ဟူသည္

ဣသာ

ဣသာဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ဂုဏ္မျပဳႏိုင္တာ၊ အေကာင္းမေျပာႏိုင္တာ၊
ဣသါရွိရင္ အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
congratulations မလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။

လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္လာၿပီး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ရလာတာကို
အျခားတစ္ေယာက္က မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး၊ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး၊
လူတစ္ေယာက္ ႀကီးပြားသြားရင္ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး၊ မ႐ႈ႕စိမ့္ဘူး၊
မနာလို မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ Jealousy ေပါ့၊

ဒါကလည္း ေဒသနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ေဒါသမူစိတ္မွာ ယွဥ္တယ္၊
စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ယုတ္တာ စိတ္ပုတ္တာ ျဖစ္တယ္၊
လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေနလို႔ရွိရင္ မနာလိုျဖစ္တယ္၊
အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
ဒါ ဣသာပဲ။

မစၦရိယ

ေနာက္တစ္ခု ‘မစၦရိယ’ ဆိုတာ ကိုယ့္ အရည္အေသြးမ်ိဳး သူမ်ားကို မရေစခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အေျခအေနမ်ိဳး သူမ်ား မရေစခ်င္တာ၊
ကိုယ္နဲ႔ လာယွဥ္ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အရည္အေသြးမ်ိဳးကို ကိုယ္ပဲ ပိုင္ဆိုင္ထားခ်င္တယ္၊
ဒါ မစၦရိယ ေခၚတယ္။

မစၦရိယဆိုတာလည္း အတူတူပဲ၊ ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တြဲတယ္၊
အရပ္ထဲမွာေတာ့ မစၦရိယ ဆိုတာ ႏွေျမာတာ၊
‘ႏွေျမာအိုးမို႔ ဘာမွ မလွဴဘူး၊ မတန္းဘူး၊ မေပးဘူး၊ မကမ္းဘူး’ လို႔ ေျပာၾကတယ္။

မစၦရိယက ႏွေျမာတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊
မစၦရိယဆိုတာ ကိုယ္ႀကီးပြားသလို သူမ်ား မႀကီးပြားေစခ်င္ဘူး၊
ကိုယ္ေအာင္ျမင္သလို သူမ်ား မေအာင္ျမင္ေစခ်င္ဘူး၊
အဲဒါမ်ိဳးကို မစၦရိယလို႔ ေျပာတာ။

မစၦရိယ ၅-မ်ိဳး

မစၦရိယ ၅-မ်ိဳးရွိတယ္။

(၁) အာဝါသမစၦရိယ တဲ့၊
ကိုယ့္ေနတဲ့ ေနရာမွာ သူမ်ားလာေနရင္ မႀကိဳက္တာ၊
ဟုတ္လား၊ ကိုယ့္အေဆာက္အဦးထဲ သူမ်ားလာရင္ မႀကိဳက္တာ ‘အာဝါသမစၦရိယေနာ္’။ ‘အာဝါသမစၦရိယ’ ဆိုတာ အိမ္မွာတင္ မစၦရိယ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊
မီးရထားနဲ႔ သြားတာေတာင္ ေပါင္ကားထိုင္ေသးတယ္၊
အနားနားမွာ ဒိျပင္လူ လာထိုင္မွာ စိုးလို႔၊ အထုပ္ေလး တင္ထားမယ္၊ မထိုင္ေစခ်င္ဘူး၊
ေနရာ မေပးခ်င္ဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳး ေျပာတာ အာဝါသမစၦရိယ ဆိုတာ။

(၂) ‘ကုလမစၦရိယ’
ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းသင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကုိ လာၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ရင္ မႀကိဳက္တာ၊ ကုလမစၦရိယ၊ ဘုန္းႀကီးေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္ဒကာ, ဒကာမမ်ားကို
သူမ်ား ဒကာ, ဒကာမျဖစ္မွာ မႀကိဳက္တာ ကုလမစၦရိယပဲ၊
ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူ႔မိတ္ေဆြ လာလုပ္မွာ မႀကိဳက္ဘူး၊ ကုလမစၦရိယ။

(၃) ‘လာဘမစၦရိယ’၊
ကိုယ္ရတာမ်ိဳး သူမ်ား မရေစခ်င္တာ လာဘမစၦရိယ။

(၄) ‘ဝဏၰမစၦရိယ’ ဆိုတာ
ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ သတ္သက္လာလို႔ ရွိရင္ ကိုယ္ပဲေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္၊
သူမ်ား မေက်ာ္ၾကားေစခ်င္ဘူး။

(၅) ‘ဓမၼမစၦရိယ’ဆိုတာ
ကိုယ္သိတဲ့တရားကို သူမ်ား မေပးခ်င္ဘူး၊ ကိုယ္သိတဲ့ ဗဟုသုတေတြ သူမ်ားကို မျဖန္႔ေဝခ်င္ဘူး၊ သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ တကယ့္ကို ဂု႐ုႀကီး လုပ္ခ်င္တယ္ ေပါ့ေလ၊ တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ ဂု႐ုႀကီး၊ သူပဲ သိတယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြ မသိရဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳး လုပ္ခ်င္တာ၊ အဲဒါ ဓမၼမစၦရိယ လို႔ေခၚတယ္။

‘အာဝါသမစၦရိယ၊ ကုလမစၦရိယ၊ လာဘမစၦရိယ၊ ဝဏၰမစၦရိယ၊ ဓမၼမစၦရိယ’ ဆိုၿပီးေတာ့ မစၦရိယငါးမ်ဳိး ရွိတယ္၊

မစၦရိယဆိုတာ ကိုယ္ရထားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး သူမ်ားကို မရေစခ်င္တာ အဲဒါကို ေျပာတာေနာ္၊ ဒါလည္းပဲ မရေစခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ သူက ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးၿပီး
တိရစာၦန္႐ံုကို သြားၾကည့္တာေပါ့၊ တိရစာၦန္႐ံု သြားတဲ့အခါမွာ အထူးအားျဖင့္
ဘာၾကည့္ ခ်င္တုန္းဆိုေတာ့ ညေနဘက္ က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြ
အစာေကၽြးတာကို ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ပိုစိတ္ဝင္စားတယ္၊

အဲဒီမွာ ဘာအကဲခတ္မိလဲဆို က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြက အစာဝဝစားရတာ မဟုတ္ဘူး၊
သူတို႔ခမ်ာ ပိန္္ၿပီး ဆာေလာင္ေနတာေလ၊ ညေန အစာေကၽြးမယ့္သူ လာလို႔ရွိရင္
သူတို႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီ၊ အစာေကၽြးမယ့္လူက အမဲသားတစ္ေပါင္ေလာက္ တစ္တံုးေလာက္ အထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီဆိုရင္
အဲဒီ က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြက ပါးစပ္နဲ႔ အစာကို ကိုက္ၿပီး ဟိုလိုက္ရန္လုပ္ ဒီလိုက္ရန္လုပ္နဲ႔၊ ဆာေနတာ စားလိုက္ပါလား၊ ေအးေအးေဆးေဆး မစားဘူး။

ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို ျဖစ္တာတုန္းဆိုရင္ မစၦရိယေၾကာင့္၊
သူရထားတဲ့ အစာကို လာမထိနဲ႔ေပါ့၊ အဲဒီအဓိပၸါယ္မ်ိဳး ရွိတယ္။

ေၾကာင္ေလးေတြ ၾကြက္ခုတ္ၿပီးရင္ ပါးစပ္ထဲမွာ အစာေရာက္သြားရင္
မာန္ဖီေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား၊
အဲဒီေတာ့ မစၦရိယက ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ထင္ရွားတယ္၊
ေခြးကေလး ႏွစ္ေကာင္၊ ကစားေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ အမဲ႐ိုးေလး ပစ္ခ်ၾကည့္၊ ကိုက္ၾကၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ မစၦရိယဟာ ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္လို႔ ေျပာတာ၊
မစၦရိယ ေပၚလာရင္ ေဒါသ ဝင္လာတာပဲ၊ ဣသာ ေပၚလာရင္လည္း ေဒါသပဲ။

သို႔ေသာ္ အဲဒီ မစၦရိယနဲ႔ ဣသာဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္သလားဆို မျဖစ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔တုံုး၊ အာ႐ံုခ်င္း မတူဘူး၊ စိတ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ေတြဟာ မတူၾကဘူးတဲ့၊

ဣသာဆိုတာ သူမ်ား ေအာင္ျမင္မႈေပၚ ဦးတည္တယ္၊
မစၦရိယ ဆိုတာ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈေပၚ ဦးတည္တယ္၊ မတူၾကဘူး။

[Unicode]
ဣဿာ မစ္ဆရိယ ဟူသည် by ဒေါက်တာအရှင်နန္ဒမာလာဘိဝံသ

တခါက အနုရုဒ္ဓါမထေရ်ကြီး ဘုရားထံရောက်လာပြီး ‘‘အရှင်ဘုရား-တပည့်တော် နတ်မျက်စိနှင့် အမျိုးသမီးတွေ ငရဲကျရောက်နေတာကို တွေ့နေရပါတယ်ဘုရား၊ အဘယ့်ကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရပါသလဲဘုရား’’ မေးလျှောက်သော အခါ

ဘုရားရှင်က ‘‘အနုရုဒ္ဓါ အမျိုးသမီးတွေ ငရဲရောက်နေကြတယ်ဆိုတာ အချက်သုံးချက်နှင့် တစ်နေကုန် နေနေကြလို့ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ ၃ ချက်က---
၁။ နံက်ပိုင်းမှာ- အမျိုးသမီးတွေက မစ္ဆရိယစိတ်တွေနဲ့ နေကြတယ်။
၂။ နေ့လည်ပိုင်းမှာတော့- ဣဿာ စိတ်နဲ့ နေကြတယ်။
၃။ ညနေပိုင်းမှာတော့- ရာဂစိတ်နဲ့ နေကြတယ်။
(အင်္ဂုတ္တိုရနိကာယ်၊ ပထမအနုရုဒ္ဓါသုတ်၊ နှာ ၂၈၅)။

ဣဿာ မစ္ဆရိယ ဟူသည်

ဣဿာ

ဣဿာဆိုတာ သူတစ်ပါးကို ဂုဏ်မပြုနိုင်တာ၊ အကောင်းမပြောနိုင်တာ၊
ဣဿာရှိရင် အကောင်းမပြောနိုင်ဘူး၊
congratulations မလုပ်နိုင်ဘူးပေါ့လေ။

လူတစ်ယောက် အောင်မြင်လာပြီး စည်းစိမ်ချမ်းသာ ရလာတာကို
အခြားတစ်ယောက်က မကျေနပ်နိုင်ဘူး၊ မပျော်နိုင်ဘူး၊
လူတစ်ယောက် ကြီးပွားသွားရင် မကြည့်နိုင်ဘူး၊ မရှု့စိမ့်ဘူး၊
မနာလို မရှုစိမ့်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောတယ်၊ Jealousy ပေါ့၊

ဒါကလည်း ဒေသနဲ့ ယှဉ်တွဲပြီး ဖြစ်တာမို့ ဒေါသမူစိတ်မှာ ယှဉ်တယ်၊
စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ဘူး၊ သို့သော် စိတ်ယုတ်တာ စိတ်ပုတ်တာ ဖြစ်တယ်၊
လူတစ်ယောက် အောင်မြင်နေလို့ရှိရင် မနာလိုဖြစ်တယ်၊
အကောင်းမပြောနိုင်ဘူး၊
ဒါ ဣဿာပဲ။

မစ္ဆရိယ

နောက်တစ်ခု ‘မစ္ဆရိယ’ ဆိုတာ ကိုယ့် အရည်အသွေးမျိုး သူများကို မရစေချင်တာ၊ ကိုယ့်အခြေအနေမျိုး သူများ မရစေချင်တာ၊
ကိုယ်နဲ့ လာယှဉ်ပြိုင်မယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အရည်အသွေးမျိုးကို ကိုယ်ပဲ ပိုင်ဆိုင်ထားချင်တယ်၊
ဒါ မစ္ဆရိယ ခေါ်တယ်။

မစ္ဆရိယဆိုတာလည်း အတူတူပဲ၊ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲတယ်၊
အရပ်ထဲမှာတော့ မစ္ဆရိယ ဆိုတာ နှမြောတာ၊
‘နှမြောအိုးမို့ ဘာမှ မလှူဘူး၊ မတန်းဘူး၊ မပေးဘူး၊ မကမ်းဘူး’ လို့ ပြောကြတယ်။

မစ္ဆရိယက နှမြောတာချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး၊
မစ္ဆရိယဆိုတာ ကိုယ်ကြီးပွားသလို သူများ မကြီးပွားစေချင်ဘူး၊
ကိုယ်အောင်မြင်သလို သူများ မအောင်မြင်စေချင်ဘူး၊
အဲဒါမျိုးကို မစ္ဆရိယလို့ ပြောတာ။

မစ္ဆရိယ ၅-မျိုး

မစ္ဆရိယ ၅-မျိုးရှိတယ်။

(၁) အာဝါသမစ္ဆရိယ တဲ့၊
ကိုယ့်နေတဲ့ နေရာမှာ သူများလာနေရင် မကြိုက်တာ၊
ဟုတ်လား၊ ကိုယ့်အဆောက်အဦးထဲ သူများလာရင် မကြိုက်တာ ‘အာဝါသမစ္ဆရိယနော်’။ ‘အာဝါသမစ္ဆရိယ’ ဆိုတာ အိမ်မှာတင် မစ္ဆရိယ ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး၊
မီးရထားနဲ့ သွားတာတောင် ပေါင်ကားထိုင်သေးတယ်၊
အနားနားမှာ ဒိပြင်လူ လာထိုင်မှာ စိုးလို့၊ အထုပ်လေး တင်ထားမယ်၊ မထိုင်စေချင်ဘူး၊
နေရာ မပေးချင်ဘူး၊ အဲဒါမျိုး ပြောတာ အာဝါသမစ္ဆရိယ ဆိုတာ။

(၂) ‘ကုလမစ္ဆရိယ’
ကိုယ်နဲ့ပေါင်းသင်းတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကို လာပြီးတော့ မိတ်ဆွေဖွဲ့ရင် မကြိုက်တာ၊ ကုလမစ္ဆရိယ၊ ဘုန်းကြီးတွေကျတော့ ကိုယ့်ဒကာ, ဒကာမများကို
သူများ ဒကာ, ဒကာမဖြစ်မှာ မကြိုက်တာ ကုလမစ္ဆရိယပဲ၊
ကိုယ့်မိတ်ဆွေ သူ့မိတ်ဆွေ လာလုပ်မှာ မကြိုက်ဘူး၊ ကုလမစ္ဆရိယ။

(၃) ‘လာဘမစ္ဆရိယ’၊
ကိုယ်ရတာမျိုး သူများ မရစေချင်တာ လာဘမစ္ဆရိယ။

(၄) ‘ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ’ ဆိုတာ
ကျော်ကြားမှုနဲ့ သတ်သက်လာလို့ ရှိရင် ကိုယ်ပဲကျော်ကြားချင်တယ်၊
သူများ မကျော်ကြားစေချင်ဘူး။

(၅) ‘ဓမ္မမစ္ဆရိယ’ဆိုတာ
ကိုယ်သိတဲ့တရားကို သူများ မပေးချင်ဘူး၊ ကိုယ်သိတဲ့ ဗဟုသုတတွေ သူများကို မဖြန့်ဝေချင်ဘူး၊ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ တကယ့်ကို ဂုရုကြီး လုပ်ချင်တယ် ပေါ့လေ၊ တစ်လောကလုံးရဲ့ ဂုရုကြီး၊ သူပဲ သိတယ်၊ ကျန်တဲ့လူတွေ မသိရဘူး၊ အဲဒါမျိုး လုပ်ချင်တာ၊ အဲဒါ ဓမ္မမစ္ဆရိယ လို့ခေါ်တယ်။

‘အာဝါသမစ္ဆရိယ၊ ကုလမစ္ဆရိယ၊ လာဘမစ္ဆရိယ၊ ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ၊ ဓမ္မမစ္ဆရိယ’ ဆိုပြီးတော့ မစ္ဆရိယငါးမျိုး ရှိတယ်၊

မစ္ဆရိယဆိုတာ ကိုယ်ရထားတဲ့ အနေအထားမျိုး သူများကို မရစေချင်တာ အဲဒါကို ပြောတာနော်၊ ဒါလည်းပဲ မရစေချင်ဘူး ဆိုတော့ သူက ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်။

ဘုန်းကြီးတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ကုန်ရောက်ရင် ရွှေတိဂုံဘုရားဖူးပြီး
တိရစ္ဆာန်ရုံကို သွားကြည့်တာပေါ့၊ တိရစ္ဆာန်ရုံ သွားတဲ့အခါမှာ အထူးအားဖြင့်
ဘာကြည့် ချင်တုန်းဆိုတော့ ညနေဘက် ကျားတွေ ခြငေ်္သ့တွေ
အစာကျွေးတာကို ကြည့်ချင်တယ်၊ ပိုစိတ်ဝင်စားတယ်၊

အဲဒီမှာ ဘာအကဲခတ်မိလဲဆို ကျားတွေ ခြငေ်္သ့တွေက အစာဝဝစားရတာ မဟုတ်ဘူး၊
သူတို့ခမျာ ပိန်ပြီး ဆာလောင်နေတာလေ၊ ညနေ အစာကျွေးမယ့်သူ လာလို့ရှိရင်
သူတို့ ယောက်ယက်ခတ်နေပြီ၊ အစာကျွေးမယ့်လူက အမဲသားတစ်ပေါင်လောက် တစ်တုံးလောက် အထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်ပြီဆိုရင်
အဲဒီ ကျားတွေ ခြငေ်္သ့တွေက ပါးစပ်နဲ့ အစာကို ကိုက်ပြီး ဟိုလိုက်ရန်လုပ် ဒီလိုက်ရန်လုပ်နဲ့၊ ဆာနေတာ စားလိုက်ပါလား၊ အေးအေးဆေးဆေး မစားဘူး။

ဘာကြောင့် အဲဒီလို ဖြစ်တာတုန်းဆိုရင် မစ္ဆရိယကြောင့်၊
သူရထားတဲ့ အစာကို လာမထိနဲ့ပေါ့၊ အဲဒီအဓိပ္ပါယ်မျိုး ရှိတယ်။

ကြောင်လေးတွေ ကြွက်ခုတ်ပြီးရင် ပါးစပ်ထဲမှာ အစာရောက်သွားရင်
မာန်ဖီတော့တာပဲ မဟုတ်လား၊
အဲဒီတော့ မစ္ဆရိယက ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်ဆိုတာ သိပ်ထင်ရှားတယ်၊
ခွေးကလေး နှစ်ကောင်၊ ကစားနေတဲ့ ကြားထဲမှာ အမဲရိုးလေး ပစ်ချကြည့်၊ ကိုက်ကြပြီ၊ ဒါကြောင့်မို့ မစ္ဆရိယဟာ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်လို့ ပြောတာ၊
မစ္ဆရိယ ပေါ်လာရင် ဒေါသ ဝင်လာတာပဲ၊ ဣဿာ ပေါ်လာရင်လည်း ဒေါသပဲ။

သို့သော် အဲဒီ မစ္ဆရိယနဲ့ ဣဿာဟာ တစ်ပြိုင်တည်း ဖြစ်သလားဆို မဖြစ်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့တုံး၊ အာရုံချင်း မတူဘူး၊ စိတ်ရဲ့ ဦးတည်ချက်တွေဟာ မတူကြဘူးတဲ့၊

ဣဿာဆိုတာ သူများ အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ်၊
မစ္ဆရိယ ဆိုတာ ကိုယ့်အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ်၊ မတူကြဘူး။